DIKTET 58 AV RUTH LILLEGRAVEN

58

ut kom de til slutt
med hud og hår og negler
og de likna slett ikkje meg, eg 
skjøna ikkje kven de var eller kvar
de kom frå, det fekk meg berre til å elske 
dykk endå meir, men ein dag, då eg sat der på
golvet, blant smokkar og bleier og tepper og leiker
og dyr i gult og grønt og raudt som spela gamle songar
om igjen, tok de begge tak i meg og reiste dykk opp, til
hovuda dykkar var på høgd med skuldra mi, de stod der
på kvar si side av meg, med høge stemmer og misnøgde
andlet byrja de å rope til meg, eg kjende pusten mot 
halsen min, og brått visste eg kvar de kom 
frå, brått visste eg kven de var


Diktet 58 i diktboka Urd av Ruth Lillegraven, på side 107. 

Jeg har også en Musikkblogg

og en Sitatblogg.